ప్రతి మనిషి జీవితంలో భగవంతుడు ఏదో ఒక రూపంలో వచ్చి అవసరం అయిన సహాయం అందించి వెళ్ళి పోతాడు. అలా చేసిన వ్యక్తి మనకు బంధువు, చుట్టము, స్నేహితుడు అన్నీ . కానీ మళ్లీ మన దగ్గర నుంచి ఏమీ ఆశించకుండా మనకు కనపడకుండా వెళ్ళిపోతాడు. ఇలాంటి ఉదంతాలు
చాలామందిజీవితాల్లో చూస్తాం. అలాంటి నా అనుభవం ఒకటిమీముందువుంచే సాహసంచేస్తాను నేను ఇంటర్మీడియట్ మొదటి సంవత్సరం నాగార్జున సాగర్ లో, రెండవ సంవత్సరం నిజాంబాద్ గవర్నమెంట్ జూనియర్ కాలేజ్ లో చదివాను.
ఇంటర్ ఫస్ట్ క్లాస్ పాస్ అయినట్లుగా రిజల్ట్స్ వచ్చాయి. ఆ తర్వాత ఏం చదవాలి? ఎక్కడ జాయిన్ కావాలి ? అని చెప్పే వారు , మార్గదర్శనం చేసే వారు ఎవరూ లేరు . మా తాతల కాలం నుంచి సన్నిహితంగా ఉండే రామారావు తాతకి ఉడిపి హోటల్ , రైల్వే స్టేషన్ ముందట ఇప్పటికీ ఉంది., అక్కడికి వెళ్లి శాంత, రుక్మిణి అక్కలను , ఎక్కడ ఏ కోర్సులో జాయిన్ కావాలి అని వారి అభిప్రాయాలను అడిగాను. వారు కూడా అప్పుడే డిగ్రీ చదువుతున్నారు. నాకంటే మహా అయితే రెండు సంవత్సరాలు పెద్దవారు అనుకుంటా .
"బీకాం చదువుతే బ్యాంకులో ఉద్యోగం వస్తుంది. అందులో కామర్స్ అకౌంటెన్సీ లెక్కలు ఉంటాయి. జాగ్రత్తగా ఉండాలి" అన్నారు. .
లెక్కలు అన్న మాట వినగానే నాకు గుండె జారీపోయింది. "అబ్బో! లెక్కలు ఉంటే లాభం లేదు. అక్క! ఇంకా వేరే ఏదైనా చెప్పండి" అన్నాను.
"అయితే బి జెడ్ సి తీసుకో " అన్నారు.
ఇక చేసేదేమీలేక తప్పనిసరై బి ఎస్ సి, బి జెడ్ సి చేద్దామని నిశ్చయించుకున్నాను.
గవర్నమెంట్ గిరిరాజ్ కాలేజ్ కి వెళ్లి అప్లై చేశాను. ఒక నెల తర్వాత కాలేజీకి వెళ్లి నోటీస్ బోర్డులో చూసుకుంటే నాకు మెరిట్ లిస్టు పదవ ర్యాంకులో , బి ఎస్ సి లో సీట్ వచ్చింది. ముందుగా కట్టవలసిన 45 రూపాయలు మా నాన్నగారు సమయానికి కట్టేసారు.
కాలేజీ మొదటిరోజు నడుచుకుంటూ వెళ్లాను దాదాపుగా నాలుగు కిలోమీటర్లు ఉంటుంది. మా క్లాసు లో 30 మంది విద్యార్థులు ఉన్నారు.
అందరూ క్లాస్ కి టెక్స్ట్ బుక్స్ తీసుకొని రావాలి అని మొదటిరోజు లెక్చరర్స్ చెప్పారు. అవన్నీ కొనాలంటే దాదాపుగా 400 రూపాయల వరకు కావాలి. మా ఇంట్లో ఆర్థిక పరిస్థితి దానికి అనుకూలంగాలేదు. దానికి కారణం మా నాన్నగారు ఎన్నుకున్న జర్నలిజం వృత్తి. ఇంటి బయట ఎంతో పలుకుబడి ఉండేది . సినిమాలు ,థియేటర్లు, డాక్టర్లు ఫ్రీ!! అయితే ఇంట్లో మాత్రం అన్నిటికీ కొరతే! కడుపునిండా భోజనం ప్రతి రోజు దొరికితే చాలు అనుకునే పరిస్థితిలో మా కుటుంబం ఉండేది.
కాలేజీ లైబ్రరీలో కూర్చొని అన్ని టెక్స్ట్ పుస్తకాలు చదువుకోవచ్చు. కాలేజీ లో ఉన్న బుక్ ఫండ్ అనే సెక్షన్ కి వెళ్తే, ఏవైనా సరే రెండు టెక్స్ట్ బుక్స్ మాత్రమే ఇచ్చేవారు. దానికి ఇన్చార్జిగా ఖాన్ సాబ్ అని ,గడ్డం పెంచుకొని టోపీ పెట్టుకుని ఉండే వారు . ఒకరోజు ఆయన దగ్గరికి వెళ్ళి ఎదురుగా నిలబడి నా ఆర్థిక పరిస్థితి చెప్పాను. నాకు రెండు కంటే ఎక్కువ పుస్తకాలు ఇవ్వడానికి వీలవుతుందా అని ఆయనని చాలా వినయం గా సహాయం అడిగాను. అతను నాకేసి తేరిపార చూశాడు. నా మొహాన్ని గమనించాడు. నన్ను చూసి ఆయనకు ఏమి అర్థం అయిందో తెలియదు ఆ వయసులో.
" సరే బాబు ఇస్తాను .కానీ పరీక్షలు అయిపోగానే మళ్ళీ వెంటనే తెచ్చి ఇవ్వాలి. ఇది నా సొంత పూచీకత్తుపై నీకు ఇస్తున్నా ను". అని నాకు ఆ విధంగా మొదటి సంవత్సరం నుంచి మూడవ సంవత్సరం వరకు పుస్తకాలు ఇస్తూ వచ్చాడు .
నేను మొదటి నెల జరిగిన పరీక్షలలో, క్లాసులో అందరికంటే అత్యధికంగా మార్కులు సంపాదించడం జరిగింది. ఆ తరువాత అందరి దృష్టి నా మీద పడింది. లెక్చరర్స్ అందరూ నన్ను గుర్తించి క్లాసులో పాఠం చెబుతున్నప్పుడు నన్ను వారు కాస్త ప్రత్యేకంగా చూడడం గమనించాను నా తోటి వారందరూ నన్ను చూస్తూ ఉంటే కించిత్ గర్వంగా కూడా అనిపించింది. ఆ క్రమంలో నాకు నలుగురు మంచి స్నేహితులుగా మారారు.
కాలేజీలో శ్రీనివాస్, కామేశ్వరరావు , వెంకటేశ్వర రావుల స్నేహం నాకు కావలసిన మానసికమైన బలాన్ని , ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చిందనె చెప్పాలి . వీళ్ళందరూ కూడా బాగా తెలివైన వారు . కాలేజీ లో చురుకుగా ఉంటూ అన్నిటా మంచి మార్కులు తెచ్చుకునే వారు. వీరి సాన్నిహిత్యం నాలో మంచి మానసిక వికాసాన్ని కలిగించిందని కూడా చెప్పాలి.
రాధాకృష్ణ అనే కేరళకు చెందిన మా కాలేజీ విద్యార్థి , మా ఇంటి దగ్గరే ఉండే వాడు . తను చదివేది బీకామ్ అయినప్పటికీ చదువు విషయంలో నాతో చాలా చర్చించేవాడు. తనకు హిందూ పేపర్ పూర్తిగా చదివే అలవాటు ఉండేది. ప్రతి రోజు చదివే వాడు. ఇంగ్లీషులో అతనికున్న పరిజ్ఞానం చాలా ఎక్కువనే చెప్పాలి. ఈ విషయంలో నేను అతన్ని ,అతని కి తెలియకుండా అనుకరించి కాలేజీలో ఆ తర్వాత రోజుల్లో ఆంగ్లంలో అత్యధిక మార్కులు తెచ్చుకొని కాలేజీలో మెరిట్ సర్టిఫికెట్ పొందాను. ప్రతిరోజు సాయంత్రం రాధాకృష్ణ ఇంటికి వెళ్లి వారు చదివేసిన హిందూ పేపర్ ఇంటికి తీసుకెళ్లేవాడిని. హిందూ పేపర్ కొనగలిగే ఆర్థిక వెసులుబాటు మా ఇంట్లో లేదు. నిజం చెప్పాలంటే ఒక్కొక్కరోజు మా ఇంట్లో రాత్రి పూట మేమందరం పస్తులు ఉండాల్సి వచ్చేది. దానికి మేము బాధ పడే వాళ్ళం కాదు . మాకు దాదాపుగా అది అలవాటు అయిపోయింది. కడుపునిండా మంచినీళ్లు తాగి ఆరుబయట చాపలు వేసుకుని పడుకునే వాళ్ళం. ఆ సమయంలో మా అమ్మ మంచి మంచి పాటలు పాడేది. అవి వింటూ ముందు ముందు మంచి రోజులు వస్తాయి అనే నమ్మకంతో, మంచి రోజులు గురించి ఆశావాదం తో కలలు కంటూ నిద్ర పోయే వాళ్ళం.
చూస్తూ ఉండగానే మొదటి త్రైమాసిక ఫీజు కట్టే సమయం వచ్చింది.
అవి దాదాపుగా 45 రూపాయలు అన్నట్టుగా గుర్తుంది. ఎంతో ఇబ్బంది పడుతూ , చాలా కష్టం తో మా నాన్న గారిని రెండు మూడు మార్లు అడిగాను. ఆయన మారు మాట్లాడకుండా తల దించుకొని బాధతో వెళ్లిపోవడం గమనించాను.
ఆఖరు తేదీ దాటిన తర్వాత కొద్ది రోజులకి ఫీజు కట్టని వాళ్ళ లిస్టు లో నా పేరు వచ్చింది . వారంలోగా కట్టకుంటే కాలేజీ నుంచి పేరు తొలగిస్తాం అని అందులో ఉంది.
ఆఖరి రోజు వరకు ఎదురు చూసి, ఏం చేయాలో తెలియక ఊరికి దూరంగా ఉన్న ఆంజనేయస్వామి గుడికి వెళ్లి చాలా సేపు కూర్చున్నాను. గుడి మూసివేసిన తర్వాత బయట దూరంగా వున్న రాళ్ల పైన , పెద్దపెద్ద వృక్షాల కింద చీకట్లో కూర్చున్నాను. విపరీతమైన గాలికి ఆ వృక్షాలు బలంగా అటూఇటూగా వూగిపోతున్నాయి . ఆకాశంలో దట్టంగా నల్లటి మేఘాలు కమ్ముకు వొస్తున్నాయి. ఉన్నట్టుండి వర్షం కురవడం మొదలుపెట్టింది. ఉరుములు మెరుపులతో కుంభవృష్టి మొదలయ్యింది. ఒక నిమిషంలో పూర్తిగా తడిసి పోయాను. నా కళ్ళ నిండా కురుస్తున్న కంటి నీరు వర్షం తో కలిసి పోయింది. ఉరుములు మెరుపులు . దగ్గర్లోనే పెద్ద పిడుగు పడ్డట్టుగా చెవులు బద్దలయ్యే చప్పుడు. పిడుగు పడి చని పోతానేమో అని బ్రతుకు మీద భయం కూడా వేయలేదు.
ఎవరూ లేరని, ఎవరూ చూడటం లేదు అనే ధైర్యంతో , బిగ్గరగా భోరుమని, వెక్కివెక్కి ఏడ్చేశాను. దాదాపు రెండు గంటలు కురిసిన వర్షం ఆ తర్వాత తెరిపిచ్చింది . నేను కూడా
తేలికైన మనసుతో ఇంటి దారి పట్టాను. ఇంట్లో అందరి కంటే నేను పెద్ద అన్నయ్యను కాబట్టి చాలా ధైర్యంగా ఉన్నట్టుగా, గంభీరంగా ఉండే వాడిని. "నేను డిగ్రీ పూర్తి చేసి మంచి ఉద్యోగం సంపాదించి అందరి కష్టాలు తీరుస్తాను, మన కష్టాలు త్వరలో తీరుతాయి " అని అమ్మకు ఎప్పుడూ ధైర్యం చెప్పే వాణ్ని.
మరుసటి రోజు ఉదయం ఆదివారం మనసులో ఒక చిన్న ఆశ అంకురించింది . అంత డబ్బు, ఫీజు కట్టే వారు ఎవరు నాకు కనిపించలేదు కాని మా ఇంటికి కాస్త దగ్గరలో జిల్లా పరిషత్ క్వార్టర్స్లో ప్రిన్సిపాల్ గారైన శ్రీ పూర్ణ చందర్ రావు గారు ఉంటారని తెలుసు. వారిని కలిసి ఏదైనా సహాయం కోరితే బాగుంటుందేమో? అనిపించింది. నాకు వచ్చిన ఆ ఆలోచన చాలా అసమంజసం గా అనిపించింది, కానీ మరింకే దారిలేక వారి దగ్గరికి వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నాను. ఉన్నవాటిలో మంచి బట్టలు వేసుకొని, మనసులో దేవుని స్మరించుకుని శ్రీ పూర్ణచంద్ర రావు గారి ఇంటికి బయలుదేరాను. గేటు బయట నిలబడి అక్కడ ఉన్న కాలింగ్ బెల్ నొక్కాను. వెంటనే వారి అమ్మాయి, (మా కాలేజీలో చదువుతుంది, )వచ్చి నన్ను గుర్తుపట్టి నా కేసి ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది. "ప్రిన్సిపాల్ గారిని కలవాలని వచ్చాను " అన్నాను చేతులు కట్టుకొని.
ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా లోపలికి వెళ్ళిపోయింది కాసేపటికి ప్రిన్సిపాల్ గారు బయటకు వచ్చి నన్ను చూసి "ఏంటి బాబు ,ఏంటి సంగతి ?" అన్నారు.
" మీతో కాస్త మాట్లాడాలి సార్ "అన్నాను చేతులు కట్టుకొని.
ఆయన ఎత్తయిన అరుగుమీద నిలబడి నన్ను కాసేపు చూశారు.
"సరే లోపలికిరా "అంటూ ముందు రూం లోకి తీసుకొని వెళ్ళారు అక్కడున్న ఈజీ చైర్ లో కూర్చుని" ఆ ! ఏంటి చెప్పు బాబు నీ విషయం" l అన్నారు.
నా పరిస్థితి ఎక్కడ నుండి మొదలు పెట్టాలో ఏమని చెప్పాలో అసలు ఏమి చెప్పాలో నాకు తెలియకుండా అగమ్యగోచరంగా ఉంది.
ఒకవైపు చెప్పుకోవడానికి బాధగా ,దుఃఖంగా ఉంది. కళ్ళలో నుంచి వస్తున్న నీటిని బలవంతంగా ఆపుకొని, గొంతు పెగల్చుకుని చెప్పాను.
"సార్ నాకు మొదటి టర్మ్ ఫీజు కట్టమని నోటీసు ఇచ్చారు .మా నాన్నగారు కట్టే పరిస్థితుల లో లేరండి. ఫీజు కట్టకుండా రేపటినుంచి క్లాస్ కు రాకూడదని సర్క్యులర్ వచ్చింది సార్.
ఏమీ చేయలేక మీ దగ్గరికి వచ్చాను" అని చేతులు కట్టుకొని చెప్పి ఆయన ముఖాని కేసి చూస్తూ నిల్చున్నాను.
"ఎందుకు ?నీకు ఫీజు కన్ఫెషన్స్ ఏమీ లేవా?" అని అడిగారు .
"ఏమీ లేవు. సార్ పూర్తిగా కట్టాలి" అన్నాను
"ఎలా మరి ? మీరు ఏ కాస్ట్?"
తల వంచుకొని సిగ్గుతో చెప్పాను "మేము బ్రాహ్మిన్స్ అండి"
" మరి అలాంటప్పుడు ఎటువంటి ఫీజు రాయితీలు ఉండవు కదరా?" నన్ను చూస్తూ తనలో తను ప్రశ్నించుకున్నారు.
నేను తలవంచుకొని చెప్పాను
"నేను ఫీజు ఏమాత్రం కట్టలేని పరిస్థితిలో ఉన్నాను సార్. మీరు ఏదైనా సాయం చేస్తే నా చదువు కొనసాగుతుంది లేదంటే నేను రేపటి నుంచి కాలేజీ మానేయవలసి వస్తుంది సార్ " అని దుఃఖాన్ని దిగమింగుతూ చెప్పాను.
కాసేపు అలాగే నన్ను చూశారు . చూసి "సరే రేపు ఉదయం నువ్వు కాలేజీ కి రా !" . అని చెప్పి కుర్చీలోంచి లేచారు. సరేనంటూ కళ్ళల్లో ధారగా కారుతున్న నీరును తుడుచుకుంటూ వెనక్కి తిరిగాను.
నేను సరేనంటూ రెండు చేతులతో నమస్కారం పెట్టి ఆయన మీద, దేవుడి మీద భారం వేసి వెనక్కి అడుగు వేసాను. తలుపు తెరచి పక్కనుంచి ప్రిన్సిపాల్ గారి అమ్మాయి ఇవన్నీ వింటూ ఉండడం గమనించాను.
ఆయన మాత్రం ఏం చేయగలరులే అని ఆశ వదులుకొని మరుసటి రోజు కాలేజీకి వెళ్లాను. ఆరోజు కాలేజీకి ఇంక ఆఖరి రోజు అనుకుంటూ నేను అన్ని ఆశలు వదులుకొని క్లాసు అటెండ్ చేయడం మొదలుపెట్టాను. మొదటి గంట గడిచిన తర్వాత రెండవ గంట జువాలజీ సబ్జెక్టు మొదలయ్యింది.
ఆ సమయంలో ఒక నాలుగవ తరగతి ఉద్యోగి సర్క్యులర్ రిజిస్టర్ పట్టుకొని లెక్చరర్ దగ్గరికి వచ్చాడు. ఆయనది చదివి " శ్యామ్ కుమార్!!!" అని సీరియస్ గా పిలిచారు. నేను అనుకున్నట్లుగానే నన్ను క్లాస్ నుంచి బయటకు పంపడం జరుగుతుంది అని లేచి నిలబడ్డాను.
"బాబు !నీవు కట్టవలసిన ఫీజు లు అన్నీ ఇప్పటి నుంచి కాలేజీ భరిస్తుంది.! అయితే చదువులో మీయొక్క కృషిని బట్టి కాలేజీలో నీ సత్ప్రవర్తనను బట్టి ఈ సౌకర్యం కొనసాగుతుంది!! ఈ రెండు విషయాల్లో సంతృప్తికరంగా లేనప్పుడు నీకు ఈ సౌకర్యాన్ని తొలగిస్తారు. ఇది ప్రిన్సిపాల్ గారు పంపించిన సర్క్యులర్" అని నన్ను ,చాలా గంభీరంగా చూసి దానిపై సంతకం చేసి ఆ రిజిస్టర్ ను వెనక్కి తిప్పి పంపించేశారు.
చదువుకోవడానికి ఈ విధంగా అర్థించ వలసి వస్తుందని జీవితంలో అప్పటివరకూ ఎప్పుడూ అనుకోలేదు.
నాకు దుఃఖం పూర్తిగా ముంచుకు వచ్చేసింది. లోపలినుంచి తన్నుకొస్తున్న ఏడుపుని అతికష్టంగా ఆపుకున్నాను. ప్రిన్సిపాల్ గారికి వెయ్యి దండాలు పెట్టుకున్నాను.
ప్రిన్సిపాల్ గారు ఎందుకు ఫీజు రాయితీ ఇచ్చారు? నాకు మాత్రమే ఫీజు కాలేజీ ఎందుకు భరిస్తుంది అని ఎందరికో కలిగిన సందేహం. ఆ విషయంపై చాలామంది స్నేహితులు కుతూహలంగా ప్రశ్నించారు.
నేను నా అసహాయతను చెప్పలేక చిన్న నవ్వు నవ్వి మౌనాన్ని పాటించే వాడిని. భగవంతుడిని ప్రార్థిస్తే మనకు సహాయం చేస్తాడని, నాకున్న నమ్మకం ద్విగుణీకృతం అయింది. అంతేకాదు మనుషుల రూపంలో దేవుడు ఉంటాడు అని దేవుడు మనుషుల రూపంలో వచ్చి ఆదుకుంటాడని ఎందరో అనుకునే విషయం నిజమయింది.
చదువులో నిస్వార్థంగా నాకు సాయం చేసిన స్నేహితులు వెంకు,కామేష్, శ్రీనివాస్ లకు నేను ఎప్పుడు రుణపడి ఉన్నాను.
నాకు చదువు చెప్పిన గురువులు నిజమైన దేవుళ్లు . నేను చదివిన , నా ఫీజులు భరించిన గవర్నమెంట్ గిరిరాజ్ కాలేజ్ నాకు నిజమైన ఆలయం. నా చదువు కొనసాగడానికి సహాయం చేసిన మరియు దానికి కారణభూతుడైన శ్రీ పూర్ణచంద్ర రావు గారు నాకు భగవంతుడితో సమానం. నేను ఆ కాలేజీలో చదివినన్ని రోజులు శ్రీ పూర్ణ చంద్ర రావు గారు ఏ రోజు కూడా మళ్ళీ నన్ను పిలిచి ఈ విషయంపై మాట్లాడలేదు. ఆయనకు నా హృదయపూర్వక నమస్సుమాంజలి
***
పొన్దిన అనుభవం
ఇప్పటికీ గుర్తుంచు కోవడం
నీ కృతజ్ఞతా భావంలో
అందరికి అందవలసిన
గొప్ప సందేశం వుంది.
ఇన్దులో సందేహం ఏమాత్రం లేదు.
అభినందనలు రచయిత కు.
------కెఎల్వీ*
హన్మకొండ.
చాలా మందికి, ఇటువంటి అనుభవాలు ఎన్నో
తండ్రి లేని పిల్లలు, చుట్టాల ఇంట్లొ, వాళ్ళ దయతో చదువుకున్న వాళ్ళు ఎందరో
ఒకటే జత బట్టలతో సంవత్సరమంతా గడిపేవాల్లు, ఎందరో
Shyam Kumar గారు, మనసువిప్పి, ఆ రోజులను, అప్పుడు తనకు సహాయం చేసినవారిని గుర్తు పెట్టుకోవడం, మనందరికీ మన పాత రోజులను గుర్తుకు తేవడం, అతని మంచితనానికి, నిష్కల్మష మైన మనసుకు తార్కాణం
Purna Chandra Rao గారి ఇల్లు, మా Colony లోనే వుంది (New Nallakunta)
మాకు నాలుగు ఇండ్ల అవతల
60 లలో వున్న మమ్మల్ని, 20 లలోకి తీసుకెళ్ళుతున్న, Shyam Kumar గారికి, మనస్ఫూర్తిగా ధన్యవాదములు, అభినందనలు 🙏
KV Reddy
B.Sc., BZC
1978-80
[30/: Jeevitham okaside matramey telustadhi
[30/: Second side cheppu kuntey kani teluvadu, annaiah
[30/ We never expect this situation annaiah
When read this kind of stories
Then have feeling sooo lucky
Never face this kind situation
Obviously this kind of person value of money & education
Bcom 1978.gg college .nizamabad
మీ కళాశాల అనుభవాలు ఇంచుమించుగా నా అనుభవం తో నూ, ఎంతోమంది ప్రతిభ కలిగి ఆర్థిక స్తోమత లేని వారు పడెబాధలకు, అనూహ్య మలుపులు తో కూడిన విజయాలకు దర్పణం లా వుంది. కథా గమనం అద్భుతం. మీ ప్రధా నా ధ్యాపకుల సాయాన్ని గుర్తుంచుకోవడం చేసిన మేలు ను క్షణాలలోనే మరచే ఈరోజుల్లో మీ కృ తజ్ఞతా భావానికి నిదర్శనం. ప్రతి విద్యా ర్థి కి ఇంటర్మీడియట్ గొప్ప మలుపు.ఒక ఐ డి యా మీ జీవితాన్ని మారుస్తుంది అంటే అదే.
Birds with Same Feathers floak together, అంటే ఇదే. ఓకే మనస్తత్వం ఒకే జీవిత గమనం కలవాళ్ళు ఒక వేదికపై కలుస్తారు అనేదానికి మన జీవితాలు కూడా ఒక ఉదాహరణ కాకపోతే ఇద్దరం ఒకటే గ్రూపు విద్యార్థులు అవ్వడం ,అత్యధిక మార్కులు సంపాదించుకొని scholarships పొందటం, రచనలలో నూ నటన లోనూ ప్రవేశం కలిగి ఉండటం కళాశాల జీవితంలో విలాసాలు, కష్టాలు, యాదృచ్చికంగా కలవటం మనం మంచి మిత్రులు కావడం most probably, Universal Law లో భాగమే.
నమిలికొండ విశ్వేశ్వర శర్మ
Kudos to openness and expression of your college experience. More or less most of us faced such situations.
Our interest and commitment and rightly supported by the teachers made us to stand on our feet.
I too had such experiences my part 1 application was not forwarded due to shortage of attendance. (Due to Sports and
N C C participation)
Our English lecturer
Mr. veerabhadra chary sir covered by arranging special classes to reach 65% another 10% added by sports quota. 15 days before the exam my application was sent to
O U Through our college superintendent Mr. Parthasarathi
He was also a table tennis player.
I got hall ticket 5 days before the exam in a special cover. I passed both papers to the surprise of many lecturers.
Veerabadhra chary sir
Principal sir congratulated me personally.
Sri. Poornachandra rao sir very cordial.
I used to meet him often in his chamber as a games committe member.
GGC is a great institution.
Few lecturers were helpful. Whom we never forget.
Many were duty minded.
There was a reference book library. After leaving the college I visited only once. A new building in the open area P G block
🙏
Radhakrishnan . Canada. Bcom 1978 gg college నిజామాబాద్
Sreekanth .singer. vjwd
Moldtek plastic. Hyd
Keep it up👍
ఇంట్లో పెద్దవాడవడం వల్ల అనుక్షణం పరిస్థితుల ప్రభావం వల్ల ప్రతీ దాన్ని త్యాగం చేయడం, తప్ప వేరే గత్యంతరం లేక సతమత మయ్యే స్థితి, అబ్బో ఊహించు కొంటే నే చాలా బాధాకరం.
సరైన సమయంలో ధైర్యంగా ముందుకు వెళ్ళి ప్రిన్సిపాల్ గారిని ఇంటివద్ద కలిసి, పరిస్థితిని వివరించగా నే, ఆయన ఏంతో ఔన్నత్యంతో పెద్ద మనసు చేసుకుని ఫీజు రాయితీ ఇవ్వడం అనేది, నీ జీవితంలో మరపు
రాని మరువలేని ఒక గొప్ప మలుపు. ఆ విధమైన సాహాసోపేతమైన నిర్ణయం తీసుకోవడం ఒక్క గురువుకే సాధ్యం. అందుకే అంటారు గురువ ని మించిన దైవం లేదని. వారికి ఆజన్మాంతం కూడా మనం ఋణపడి ఉండాలి, తగిన గురుదక్షిణ చెల్లించు కోవడం తప్ప.
🙏ఓం శ్రీ గురుభ్యోనమః🙏
మీరు రాసిన కథ మీ హృదయాన్ని ఆవిష్కరించింది.ఇప్పుడు జరుగుతున్నట్లు అనిపించింది. చాలా ఆర్ద్రంగా వుంది నాన్నగారిపైనున్న మీ ప్రేమకు అద్దం పట్టింది మీ కథ .మీలాంటి ప్రతిభావంతులు చదువుకునే అవకాశం సమాజం కల్పించడం సమాజం బాధ్యత .మీ శైలి చాలా బాగుంది.
నాన్నగారు ఎప్పుడూ విద్యార్థుల బాగు గురించీ, సౌకర్యాలను గురించీ ఆలోచించేవారు . కాలేజీకి దగ్గరదారి ఉండాలని పోరాడి రోడ్డు వేయించారు.ఇలాంటివి చాలవున్నై.చదువుకోవాలనే ఆసక్తి వున్న వాళ్ళకి సహయపడదమే ధర్మం.
నా నంబర్ కనుక్కుని ఫోన్ చేసి మాట్లాడడం చాలా ఆనందం కలిగించింది.కథ పంపినందుకు ధన్యవాదాలు 😊🙏
I think this real story
శ్యామ్ కుమార్ చాగల్ నిజామాబాద్ గారు రాసిన ఈ కథ లో బాగా చదువుకునే ఒక విద్యార్ధి పట్ల ఓ గురువు చూపించిన ఔన్నత్యాన్ని చక్కగా రాసారు
ఇది తన స్వీయ కథే ..
తన జీవితం లో ఎదురైనా సంఘటనలను వివరిస్తూనే, తన జీవితాన్ని ప్రభావితం చేసిన మహనీయుల గురించి పరిచయం చేస్తూ, రచయిత వారి పట్ల తన కృతజ్ఞతని ఓ కథ రూపంగా వ్యక్త పరిచిన తీరు ఎంతో బావుంది ..
చేసిన మేలు మర్చిపోయే రోజుల్లో ఇలా తనకు సాయం చేసిన వారిని గుర్తుకు తెచ్చుకోవడం నిజంగా అభినందనీయం ..
తండ్రి ఆర్థిక పరిస్థితి బాగోలేకపోయినా తండ్రి వృత్తి ని గౌరవిస్తూ ,, చదువుపట్ల తనకున్న అంకిత భావాన్ని తెలియచేసి, లైబ్రరీ ఇంచార్జ్ ఖాన్ సాబ్ పూచికత్తు తో పుస్తకాలు సంపాదించారు ..
రాధాకృష్ణ సాయంతో ఇంగ్లీష్ లో ప్రావీణ్యం సంపాదించారు ..
తన ఆర్థిక స్థితి ని.. మీరు అవకాశం ఇస్తే మెరిట్ సాధిస్తా అని చెప్పి ప్రిన్సిపాల్ గారైన శ్రీ పూర్ణ చందర్ రావు గారి తో ఫీజ్ రాయితీ ని పొంది ..
అందరికి చెప్పినట్టు మెరిట్ సాధించారు ..
నేను కూడా, గిరిరాజ్ కాలేజ్ విద్యార్ధి గా ,
శ్రీ పూర్ణచంద్ర రావు,
శ్రీ బసవేశ్వరయ్య లాంటి ఎందఱో పూజ్య గురువులకు ఈ సమీక్ష రూపంగా పాదాభివందనం చేస్తున్నా ..
ఈ కథ గురువుల ఔన్నత్యాన్ని, గొప్పతనాన్ని, మరోసారి గుర్తు చేసింది..
విద్యార్ధికి చేయూత అందించినవాళ్లు అంతా మనుషుల్లో దేవుళ్ళే ..
*గురు దేవో భవః*
కొలను వెంకటేశ్వర రెడ్డి
addComments
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి