మోహన్దాస్ కరంచంద్ గాంధీ జీవితంలోని నిశ్శబ్దమైన కానీ గాఢమైన మలుపు 1885 సంవత్సరంలో ఆవిష్కృతమైంది. ఆ ఏడాది ఆయనకు ఎదురైన రెండు సంఘటనలు — తండ్రి కరంచంద్ గాంధీ మరణం మరియు తొలి సంతానం మరణం — యువ మోహన్దాస్ మనసుపై చెరగని ముద్ర వేసాయి. ఆ వయసులో అనుభవించిన ఈ ద్వంద్వ వేదన ఆయన ఆత్మను శోధించి, భవిష్యత్తు జీవితానికి మార్గదర్శిగా నిలిచింది.
పదహారేళ్ల వయసులోనే మోహన్దాస్ భార్య కస్తూర్బాయికి తొలి సంతానం కలిగింది. కానీ, ఆ శిశువు జన్మించిన కొద్ది రోజులకే మరణించింది — తండ్రి మరణించిన దుఃఖం ఇంకా చల్లారకముందే ఈ కొత్త వియోగం ఆయన హృదయాన్ని చీల్చింది. తండ్రి చివరి రోజుల్లో తన సేవలో ఉండక, గృహజీవితంలో మునిగిపోయినందుకు కలిగిన అపరాధభావం ఆయనను లోపల్నుంచి మ్రింగింది. ఒకవైపు అపరాధం, మరోవైపు శిశువియోగం ఈ రెండూ యువ గాంధీ మనసును వేదనతో మసలించాయి.
తన “సత్యశోధన” ఆత్మకథలో గాంధీజీ ఈ దశను అత్యంత వినయంతో, వేదనతో స్మరించారు. ఆ అనుభవాలు ఆయనలో ఒక లోతైన మార్పును రేకెత్తించాయి — జీవితం అనిత్యం, బంధాలు తాత్కాలికం, కానీ ధర్మం మరియు సత్యం నిత్యమైనవని ఆత్మసాక్షాత్కారం కలిగింది.
ఈ వేదన ఆయనలో విరక్తి విత్తనాలను నాటింది. భౌతిక ఆనందాల కంటే ఆత్మశాంతి విలువైనదని, బంధాల కంటే కర్తవ్యమే పరమమని ఆయన గ్రహించారు. తండ్రి, బిడ్డ అనే రెండు బంధాలను కోల్పోయినా, ఆ వియోగమే ఆయనను ప్రజాసేవా మార్గంలో ప్రవేశింపజేసింది.
ఆ అనుభవాలే ఆయనకు ఒక నిరంతరమైన అంతరబలం ఇచ్చాయి — భవిష్యత్తులో ప్రపంచం ఆయనను “మహాత్ముడు”గా పిలవడానికి కారణమైన నిశ్శబ్ద తాత్విక అగ్ని ఆ దుఃఖంలోనే జ్వలించిందనడం అతిశయోక్తి కాదు.
పదహారేళ్ల వయసులోనే మోహన్దాస్ భార్య కస్తూర్బాయికి తొలి సంతానం కలిగింది. కానీ, ఆ శిశువు జన్మించిన కొద్ది రోజులకే మరణించింది — తండ్రి మరణించిన దుఃఖం ఇంకా చల్లారకముందే ఈ కొత్త వియోగం ఆయన హృదయాన్ని చీల్చింది. తండ్రి చివరి రోజుల్లో తన సేవలో ఉండక, గృహజీవితంలో మునిగిపోయినందుకు కలిగిన అపరాధభావం ఆయనను లోపల్నుంచి మ్రింగింది. ఒకవైపు అపరాధం, మరోవైపు శిశువియోగం ఈ రెండూ యువ గాంధీ మనసును వేదనతో మసలించాయి.
తన “సత్యశోధన” ఆత్మకథలో గాంధీజీ ఈ దశను అత్యంత వినయంతో, వేదనతో స్మరించారు. ఆ అనుభవాలు ఆయనలో ఒక లోతైన మార్పును రేకెత్తించాయి — జీవితం అనిత్యం, బంధాలు తాత్కాలికం, కానీ ధర్మం మరియు సత్యం నిత్యమైనవని ఆత్మసాక్షాత్కారం కలిగింది.
ఈ వేదన ఆయనలో విరక్తి విత్తనాలను నాటింది. భౌతిక ఆనందాల కంటే ఆత్మశాంతి విలువైనదని, బంధాల కంటే కర్తవ్యమే పరమమని ఆయన గ్రహించారు. తండ్రి, బిడ్డ అనే రెండు బంధాలను కోల్పోయినా, ఆ వియోగమే ఆయనను ప్రజాసేవా మార్గంలో ప్రవేశింపజేసింది.
ఆ అనుభవాలే ఆయనకు ఒక నిరంతరమైన అంతరబలం ఇచ్చాయి — భవిష్యత్తులో ప్రపంచం ఆయనను “మహాత్ముడు”గా పిలవడానికి కారణమైన నిశ్శబ్ద తాత్విక అగ్ని ఆ దుఃఖంలోనే జ్వలించిందనడం అతిశయోక్తి కాదు.
addComments
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి