పుడమితల్లి గర్భంలో...పురుడుపోసుకుని తన తనువునుచీల్చుకుంటూ విత్తనం....మట్టిరేణువుల మధ్యలోంచిచీకటి తెరలను దాటుకుంటూ..నీలిమబ్బుల మాటునుండితొంగి చూసే బాల భానుడులామెల్లమెల్లగా బయటకు వచ్చి..ఒకేసారి వెళుతురును చూడలేకో...చిరుగాలి చలిగిలికో దగ్గరకు ముడుచుకొని...లేలేత ఎర్రని చిగుళ్ళతో...చిట్టిపాపాయిలా ముద్దుముద్దుగా ముచ్చటగొలుపుతూ...నవ్వుతుంది సుకుమారంగా....గుక్కెడు నీళ్లకే పరవశించిపోతూ...మారాకులు వేస్తూ...పచ్చపచ్చగా మారుతూ...చిట్టిమొగ్గలు తొడుగుతూ...పువ్వుల నవ్వులతో ప్రతివారిని పలకరిస్తూ....అందరికీ ఆహ్లాదాన్ని పంచుతూ..ఆకులై,రెమ్మలై,కొమ్మలై పెరుగుతూ...హరితవర్ణపు ఆకులు రవికాంతునినులివెచ్చని కౌగిట కరుగుతూ...ఆహారాన్ని తయారుచేస్తూ..సమస్త జీవజాతి మనుగడకు ఆధారమై నిలుస్తూ...తన తనువును నిలువెల్లా మనకేఅర్పిస్తున్న ఆకు దెంతటి త్యాగమో!!ఆ చెట్టుదెంతటి పుణ్యమో!!తెంపినా, నలిపినా, నరికినా..మనకోసం మళ్ళీ మళ్ళీ చిగురిస్తూ...మనని ఉద్దరిస్తూ సృష్టికి మూలమైనిలిచినవి చిన్ని చిన్ని చిగురాకుల చిట్టిమొక్కలే...మన ప్రాణప్రదాతలు....!
హరిత పత్రం (ఆకు)కలంస్నేహం-- విష్ణు ప్రియ
addComments
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి