అమ్మో... టెన్త్ ఫలితాలు....:- ప్రమోద్ ఆవంచ

ఉదయం ఏడు గంటలు.ఆంధ్రప్రభ న్యూస్ పేపర్ కోసం
ఇంట్లో అందరం చాలా ఎక్సైట్మేంట్ తో ఎదురు చూస్తున్నాం.మా ఊర్లో డైలీ పేపర్ తెప్పించుకునే కొన్ని కుటుంబాల్లో మాదీ ఒకటి.రోజూ కన్నా ఆ రోజు పేపర్ కోసం ఎదురు చూడడం చాలా ప్రత్యేకం.ఇంటి ముందు ఉన్న బేస్మెంట్ మీద కుర్చీలు వేసుకొని కూర్చున్న మా కుటుంబ సభ్యులే కాకుండా చుట్టుపక్కల ఉన్న పిల్లా పెద్దా అందరూ గుమిగూడారు.అందరూ ఆ రోజు న్యూస్ పేపర్ ఎప్పుడు వస్తుందా అనీ చాలా టెన్షన్ గా ఫీలవుతున్నారు.నాకు, నా వయసు పిల్లలల్లో ఏదో భయం.బయటకు నవ్వుతూ మాట్లాడుతున్నా,
మస్తిష్కంలో డోపామెన్ రిసెప్టార్లు ఇన్ బాలెన్స్ అయి కలిగిన కెమికల్ రియాక్షన్ టెన్షన్ రూపంలో ముఖంలో ప్రస్పుటంగా కనబడుతుంది.ఇంటి పెద్దలు పేపర్ గురించి బస్ వచ్చిందా అంటూ వాకబు చేస్తున్నారు.రోడ్డు మీద మియన్ హోటల్ దగ్గర ఒక మనిషిని ఉంచారు,బస్ రాగానే పేపర్ తీసుకుని ఇంటికి రమ్మనమని చెప్పి......అందరూ ఉత్కంఠతతో ఎదురు చూస్తున్నారు..నిముషాలు గడుస్తున్నాయి..కట్ చేస్తే.....
పేపర్ ఆర్టీసీ బస్సులో నల్గొండ నుంచి రావాలి.నల్గొండ బస్టాండ్ నుంచి బయలుదేరే బస్సు ముందు శివార్లలో బీటు మార్కెట్ బస్టాప్ లో మొదట ఆగుతుంది.బీటు మార్కెట్ నల్గొండ జిల్లా అంతకు అప్పట్లో ఒక వ్యవసాయ మార్కెట్.అక్కడి నుంచి బయలుదేరి మర్రిగూడ,ఆ తర్వాత చర్లపల్లి ఊరు వస్తుంది.నల్గోండ బస్టాండులో బుక్ స్టాల్ నడిపే గౌస్ భాయ్ ఉదయం మూడింటికే వచ్చి నల్గొండకు పది కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న గ్రామాలకు పేపర్ పార్సిల్లను ఆయా ఊర్ల బస్ డ్రైవర్లకు ఇచ్చేవాడు.వాళ్ళు ఆ ఊర్లలో రోడ్డు మీద ఉన్న ఏ హోటల్ లోనో,లేదంటే రోడ్డు మీద ఉన్న ఎవరైనా ఇంటిలోనైనా విసిరేసి వెళ్ళేవారు,ఇది ఎనభై దశకంలో ముచ్చట.డెభై నుంచి మొదలుకొని ఎనభై వరకు మా ఊరికి పేపర్ ఎలా వచ్చేది అంటే మా ఊర్లో కొప్పోలు రంగనాయకమ్మ ఇంటి ఎదురుగా ఉండే ఒక యువకుడు రోజు హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చే న్యూస్ పేపర్లను నార్కెట్ పల్లి దగ్గర కలెక్ట్ చేసుకొని నల్గొండకు తీసుకెళ్ళే వాడు.ఒకరోజు అకస్మాత్తుగా తెల్లవారుజామున మూడు గంటలకు ఎదురుగా వస్తున్న ఎడ్ల బండీనీ చూసుకోకుండా ఢీకొట్టి చనిపోయిన సంఘటన అప్పట్లో ఊరి జనాలనందరినీ బాధపెట్టింది.అప్పట్లో మా ఊర్లో కొప్పోలు నరసింహారావు అన్నెపర్తి స్కూలుకు హెడ్ మాస్టర్ ఉండేవారు.ఆయనకు ఆ ఊరి పోస్టాఫీసు బాధ్యతలు అదనంగా ఇచ్చారు.కారణమేమంటే పోస్టాఫీసులో వచ్చే మనియాడర్లను
సక్రమంగా బట్వాడా చేస్తారన్న నమ్మకం.అది ఆయన
ఆ ఊర్లో పని చేసినంత కాలం చాలా పద్ధతిగా నిర్వహించారు...ఇది ఎందుకు చెపుతున్నానంటే ఆయన
ఇంటికి న్యూస్ పేపర్ పోస్టులో వచ్చేది.కానీ అది మరుసటి రోజున.మా ఊర్లో అప్పట్లో ఒక వేయి గడపలు
ఉండేవనుంటా..ఇది కరెక్ట్ కాకపోవచ్చు.కాని ఒక పది న్యూస్ పేపర్లు మాత్రం నల్గొండ నుంచి చినకాపర్తికి వెళ్ళే
ఆర్డినరీ బస్సులో వచ్చేవి.అవీ ఆంధ్రప్రభ పత్రికలే.బస్సు
డ్రైవర్ ఊరు ప్రారంభంలో ఉన్న హోటల్ లోకి న్యూస్ పేపర్స్ పార్సిల్ ని విసిరేసి వెళ్ళేవాడు.ఆ హోటల్ లో
పేపర్ చదవడానికి అనేకమంది లైను కట్టే వాళ్ళు.పేపర్
చదవాలంటే ఛాయ్ తాగాలి..లేదంటే టిఫిన్ తినాలి..
అలా ఆ హోటల్ చాలా బాగా నడిచేది.ఉదయం ఆరు గంటల నుంచి ఎనిమిది గంటల వరకు ఆ హోటల్ కిక్కిరిసిపోయి ఉండేది.పేపర్ చదివాకా అందులోని వార్తల విశ్లేషణ కూడా జరిగేది.అప్పట్లో కాంగ్రెస్, కమ్యూనిస్టు, జనతా పార్టీలు మాత్రమే ఉండేవి.కాంగ్రేస్
కమ్యూనిస్టు పార్టీలకు క్షేత్ర స్థాయిలో కార్యకర్తలు అభిమానులు ఉండేవారు.జనతా పార్టీకి అంతగా ఫాలోయింగ్ ఉండేది కాదు.కానీ గ్రామాల్లో యువకులను
ఆకర్షించడంలో సఫలీకృతం అయ్యింది.కట్ చేస్తే...
పేపర్ వచ్చింది అంటూ ఆ మనిషి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి మా అన్నయ్య చేతికి ఇచ్చాడు.
అందరి ముఖాల్లో నవ్వుతో కూడిన ఒక టెన్షన్ కనబడుతుంది.నీ హాల్ టికెట్ నెంబర్ చెప్పురా అని అన్న
అన్నయ్య ముఖంలోకి భయంతో చూసి.....ఆ..హా...
ఇదిగో హాల్ టికెట్ చూడు...అంటూ నేను ఆయన చేతికి
ఇచ్చాను.నా మీద ఉన్న అపారమైన నమ్మకంతో ఆయన థర్డ్ క్లాస్ నుంచి వెతకడం ప్రారంభించాడు..... అందరూ ఆయన ఏం చెపుతాడో అని టెన్షన్ గా చూస్తున్నారు.అంతా చూసాను.. థర్డ్ క్లాస్ లో నీ నెంబర్ లేదు..అన్న మాటలు విన్న నా ముఖం భయంతో చెమటలు పట్టాయి.లోపల ఏదో గుబులు, ఆందోళన ఫేలైతే ఏంటి పరిస్థితి అన్న ఊహే నా వెన్నులో వణుకు పుట్టడమే కాకుండా భయంతో
నా చెవి పక్క నుంచి కారిన ఒక చెమట బిందువు నా బుగ్గలను తడిపేసింది.ఆ క్షణం..క్షణక్షణం నా మస్తిష్కంలో
గడియారపు ముల్లు చేసే శబ్ధం తప్పా నాకేం వినబడడం లేదు.మస్తిష్కం పూర్తిగా బ్లాంక్ అయిపోయింది.పోకిరి
సినిమా క్లైమాక్స్ లో ప్రకాష్ రాజ్ పరిస్థితి.సెకెండ్ క్లాస్ లో
పాసైన నెంబర్లు చాలా తక్కువగా ఉన్నాయి, అయినా చూద్దాం అంటూ అన్నయ్య నా హాల్ టికెట్ ని పేపర్ మీద పెట్టి ఒక్కొక్క నెంబర్ ని చాలా జాగ్రత్తగా వెతుకున్నాడు..
హాల్ టికెట్ ను,పేపర్ లో నెంబర్ ని సరి చూసుకుంటూ
నువ్వు సెకెండ్ క్లాస్ లో పాసైయ్యావు రా... అంటూ అరుస్తూ నన్ను గట్టిగా కౌగలించుకున్నాడు.నాకేం అర్థం కాలేదు... ఇంకా నేను ప్రకాష్ రాజ్ ఉన్న స్థితిలోనే ఉన్నాను.అందరూ అరుచుకుంటూ వచ్చి నన్ను గట్టిగా పట్టుకోవడంతో ప్రస్తుతం లోకి వచ్చాను.వాళ్ళందరి మధ్య నుంచి సంతోషంలో వచ్చిన రెక్కలతో గగనానికి ఎగురుతున్నట్లు,కింది నుంచి అందరూ తలలు పైకెత్తి
చప్పట్లు కొడుతున్నట్లు, అనిపించింది.భానుడు పూసిన సింధూరంతో ఆకాశం తూర్పు దిక్కంతా పేయింట్ వేసినట్లుంది.జాజు రంగు పూసిన ఇల్లులా మా ఇల్లు కొత్తగా కనిపిస్తుంది. సంక్రాంతి పండుగకు మా పెద్దక్క వేసే రధం ముగ్గులా మనసంతా ఆనందం పరుచుకుంది.పేపర్లో నా నెంబర్ ని ఒకసారి నా కళ్ళతో చూసుకున్నాక మనసుకు ప్రశాంతత కలిగింది.అప్పుడు వెళ్లి అమ్మ నాన్నలకు సాష్టాంగ నమస్కారం చేసాను వాళ్ళ ముఖంలో ఆనందం. ఇద్దరక్కయ్యల ముఖాల్లో మెరుపులు.అప్పట్లో మా ఇంట్లో ఇన్స్టాంట్ గా లభించే స్వీట్ రవ్వ లడ్డూలు. అమ్మ ఇంట్లోకి వెళ్లి వాటిని తీసుకువచ్చి నాతో పాటు అందరికీ పంచింది....కట్ చేస్తే....
ఏడవ,పదవ తరగతుల్లో పాస్ కావడం అప్పట్లో చాలా కష్టం.ఎందుకంటే బోర్డు పరిక్షలు కాబట్టి.
అప్పట్లో తల్లిదండ్రులకైనా, ఉపాధ్యాయులకైనా వీటి మీదే ఫోకస్ ఉండేది.పిల్లలకు ఒక విషమ పరీక్ష.చాలా మంది ఇంగ్లీష్,మాథమెటిక్స్...ఈ రెండు సబ్జెక్ట్ లలో ఫేయిల్ అయ్యే వాళ్ళు.ఈ రెండు సబ్జెక్ట్స్ కోసం తమ పిల్లలను ట్యూషన్లకు పంపేవారు తల్లిదండ్రులు.ఇంగ్లీషు ట్యూషన్
కోసం మా నాన్న దగ్గరికు చాలా విద్యార్థులు వచ్చేవారు.
నానా తిప్పలు పడి చదివి పరీక్షలు రాయడం ఒక ఎత్తు అయితే రిజల్ట్స్ కోసం ఎదురు చూడడం, ముఖ్యంగా రిజల్ట్స్ రెండు రోజుల ముందు నుంచే భయం....టెన్షన్..
ఉంటుండేది.అప్పట్లో హైదరాబాద్ లో ముందు రోజు సాయంత్రమే సాయంకాల పత్రికల్లో పరీక్షా ఫలితాలు
వచ్చేవి.డెభైవ దశకంలో మా ఊర్లో టెన్త్ పరీక్షలు రాసిన విధ్యార్థులు సైకిళ్ళ మీద నార్కెట్ పల్లి పోయి, బస్సుల్లో హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చే వాళ్ళ దగ్గర ఈవినింగ్ ఎడిషన్
పేపర్లను తీసుకునేవారు.అలా మా ఊరి వాళ్ళు ఒక రోజు ముందే పరిక్షా ఫలితాలు తెలుసుకునేవారు.ఎందుకంటే నార్కెట్ పల్లి బస్టాండ్ ఒక జంక్షన్ లాంటిది.ఆంధ్రాకు వెళ్ళే బస్సులు అక్కడ ఆగుతుంటాయి.నార్కెట్ పల్లి బస్టాండ్
అర్ధరాత్రి కూడా పట్టపగలులా జూన్ సంచారంతో వెలిగిపోతూ ఉండేది.పాసైన వారి ముఖాలు వేయి వాల్టుల బల్బులా వెలిగిపోయేవి....
# రేపు పదవ తరగతి పరీక్షల ఫలితాలు విడుదల సందర్భంగా ఎనభైవ దశకంలో ఒక జ్ఞాపకం నా మస్తిష్కం
పొరల్లో.....
: