బాల సాహిత్యం- అవలోకనం--ఈనాడు మన జాతీయ అవలక్షణాలో సామాజిక బాధ్యతలకు దూరంగా బ్రతకడం ఒకటి. పట్టించు కోవలసిన విషయాలు, అనేకం ఉన్నా పట్టించుకోక పోవడం ఒక ఎత్తయితే పిల్లలను పట్టించుకోకుండా ఉండడం మరొక ఎత్తు. పిల్లలను పట్టించుకోకపోవడం వల్ల జాతి భవిష్యత్తు నాశనం అవుతుంది. తన కన్న పిల్లలను పట్టించుకోకపోవడం ఉంటుందా? ఏమిటి ఉద్బోధలు అనే ప్రశ్న వేసేవారు ఉండవచ్చును. కానీ మన జాతి పౌరుల యోగక్షేమాల గురించి, ఎంతవరకు పట్టించుకుంటున్నామో ఒకసారి ఆత్మావలోకనం చేసుకోవలసిన అవసరం ఉంది.1. పూర్వం వలె అమ్మమ్మలు, నాన్న మ్మలు తాతయ్య లు పిల్లలతో మాట్లాడుతున్నారా! కథలు చెబుతున్నారా! దీనికి సమాధానం..2.మనం ఇంట్లో పిల్లల బాగోగులను పట్టించుకోవడానికి గాని లేదా ఆలోచించడానికి గానీ తల్లిదండ్రులకు సమయం ఉందా3. పిల్లలకు బడిలో ఉపాధ్యాయులు పాఠాలు చెబుతున్నారు. కానీ కథలు చెప్పడం గానీ కథల పుస్తకాలు చదివించడం గానీ జరుగుతున్నాయా? (ఇది అన్ని చోట్ల అని కాదు).4. మాన సాహిత్య పుస్తకాలు , అలాగే పత్రికలలోని బాలల శీర్షికలు పిల్లలకు చదివించే పద్ధతిలో ఉన్నాయా?4. బాలల గ్రంధాలు వారి చేతికి ఇచ్చి బడిలో గాని ఇంట్లో గాని చదివించే పరిస్థితులు ఉన్నాయా? మనం ఇలా ఆలోచించు కుంటే కొన్ని చోట్ల విరుద్ధమైన జవాబులు వస్తాయి. దీనికి అనేక కారణాలు ఉండవచ్చు. కేవలం ఉపాధ్యాయులనే తప్పు పట్లలేం, సవా కారణా లుంటాయి. అసలు పిల్లలను సమాజమే మరిచి పోతుందేమో అనిపిస్తుంది. నేటి మన తెలుగు భాషలో చాలా మేరకు బాల సాహిత్యం ఉత్పత్తి అవుతుంది, ఇంకా అవుతూనే ఉంది. నాటి రచయితలు కొన్ని మార్గదర్శకాలు చూపారు,వారి అడుగుజాడల్లో నడిచిన రచయితలు ఉన్నారు. నిజాయతీగల రచయితలు కొండంత అండగా కృషి చేస్తున్నారు. మరికొన్ని పుస్తకాలు వ్యాపార దృష్టి లో బాలసాహిత్యాన్ని కలుషితం చేస్తున్నాయి. అయితే నేటి బానే సాహిత్యకారులు కలుషితమైన బాలసాహిత్యాన్ని శక్తివంచన లేకుండా నిర్వహిస్తున్నారు. బాల సాహిత్యం రాసేవారు ముందుగా బాలల మనస్తత్వం తెలిసి కోవడం మంచిది. అందుకు ఉదాహరణగా ఈ కథ చెప్పుకుందాం. ఒక గ్రామంలో లో ఇరుగు పొరుగున ఇద్దరు పిల్లలుఉండేవారు. వాళ్లు కలసిమెలసి ఆడుకునేవారు చదువుకునే వారు. ప్రతి విషయంలో పోటీ పడేవారు.వాళ్లు పెద్ద చదువులు చదివి, మంచి ఉద్యోగాలు సంపాదించారు. ఒకడు అమెరికాలో మరొకడు, జర్మనీలో ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు, సంక్రాంతి పండుగకు వాళ్లు సొంత ఊరిలో కలుసుకున్నారు.ఒక మిత్రుడు ఫోటో ఇమ్మని అడిగాడు. సరే తర్వాత పంపిస్తాను అన్నాడు. ఆయన తన ఫోటో కి బదులుగా బాల్యంలోని వారిద్దరి ఫోటో పంపాడు. మిత్రుడుచేరిన ఫోటోను చూసి ఇదేమిటి అని ప్రశ్నించాడు. ఇదే ! మన బాల్యంలో కల్లాకపటం లేకుండా తిరిగేవాళ్ళం. అరమరికల్లేకుండా మాట్లాడుకునేవాళ్ళం. కొట్టుకున్న తిట్టుకున్న వెంటనే కలిసి పోయే వాళ్ళం. మనసులో లో చాలాసేపు తగలడానికి చాలా సేపు తగిలారు లో ఎటువంటి కలుషితం లేకుండా ఉండేవాళ్ళం.ఒకరికొకరు ఇచ్చి పుచ్చు కోవడంమే కాక పరులకు కొంత ఇచ్చేవాళ్ళం. అవసరమైన సాయం చేసే వాళ్ళం.కానీ ఇప్పుడు మనం ప్రతీ పనీ స్వార్థంతో చేస్తూన్నాం. పరుల సాయం మాట మరిచిపోయాం. అందుకే కల్లాకపటం ఎరుగని ఫోటోనుపంపించాను.మరొక చిన్న కథ ఇది మనకు తెలిసిందే..! ఇరుగు పొరుగున ఇద్దరు పిల్లలు ఉండేవారు. వాళ్లెప్పుడూ ఆటపాటలలో గడిపేవారు. ఒక రోజునఆటలో కొట్టుకుని గాలి చంపుతున్నారు చొక్కాలు చింపుకొని ఇంటికి వచ్చారు. తల్లిదండ్రులు చూసి తమతమ పిల్లల్ని వెనకేసుకొని చాలాసేపు తగవులాగడం జరిగింది. ఇంతలో ఒక పెద్ద మనిషి వచ్చాడు. ఆయనకు తగవుఅంతా చెప్పి, తీర్పు ఇవ్వమన్నారు. అతడు ఇద్దరు పిల్లలు ఉన్న చోటుకు తీసుకువెళ్లి చూపించాడు. వాళ్ళిద్దరు హాయిగా ఆడుకుంటున్నారు. ఇక తెల్లమొహం వేయడం తల్లిదండ్రుల వంతు అయింది. అప్పుడు పెద్ద మనిషి చెప్పాడు. పిల్లల తగవులు మనం పట్టించుకో కూడదు. అప్పుడే తగువులు అప్పుడే ఆడుకుంటారు, కలసు కుంటారు. వాటిని మనం పట్టించుకోకూడదు అని చెప్పి పెద్దమనిషి వెళ్ళిపోయాడు. ఇవి బాలల మనస్తత్వానికి ఒక ఉదాహరణ.బాల సాహిత్య కారులు బాలల మనసులు దృష్టిలో ఉంచుకొని రచనల సాగించాలి. ఎక్కడికి వెళ్ళినా పిల్లల గమనిస్తూ వారి పోకడలు మనస్తత్వాన్ని ఎల్లప్పుడూ పరిశోధించాలి. అలా అయితేనేపిల్లల కోసం రాసిన విషయాలు సహజంగా ఉంటాయి. శాశ్వతత్వం ఉంటుంది. ( రేపు మరి కొంత) -బెహరా ఉమామహేశ్వరరావు పార్వతీపురం సెల్ నెంబర్:9290061336