అమ్మ ఒక పాలపుంత ;- కొత్తపల్లి ఉదయబాబుసికింద్రాబాద్

నాలో ఊహా బీజం మొలకెత్తేనాటికి

నాలుగు మమతల స్తంభాల

మా కుటుంబ మందిరంలో

నిలువెత్తు దేవత అమ్మ...

అమ్మ ఆచరణా సూత్రానికి

కాలగమనమే మూగబోయేది...

అరచి అరచి " గీ " పెట్టినా

నిద్రలేవని మా మొద్దు ముఖాల మీద...

పేడనీళ్ళ చర్నాకోలాతో కొట్టి లేపి

లక్ష్యానిర్దేశం చేస్తూనే

కార్యోన్ముఖురాలయ్యేది..." అమ్మ "

సూర్యోదయం కాకుండానే

మా పెరటి ఆవు - కామధేనువుకు

" అమ్మ " లేని లోటు 

తీర్చేదెవరనుకున్నారు? 

" అమ్మే "

ఆ ప్రేమమయి అమౄతహస్తం

తన పొదుగు నిమరగానే

ఒళ్ళు జలధరించి పాలాక్షతలతో

" అమ్మ " ను ఆశీర్వదించేది అమ్మ తల్లి...

నునుసిగ్గుతో అమ్మ పాలపుంత యై

విరిసిన మల్లెపూవయ్యేది...

మోర చాచిన లేగదూడ

గంగడోలును సృశించి

నొసట ముద్దాడి మురిపించి

పాలు తాపించే " అమ్మ " ను

మార్దవంగా చూస్తుంటే...

" అమ్మ " ఎవరికైనా " అమ్మే "!

అని ఒళ్ళు ఝల్లుమనేది...

మంచినీటి స్నానంతో 

మురికిని తొలగించుకున్న

మంచి ముత్యాల్లా

మెరిసిపోతున్న మాతో...

" అమ్మ " కన్నుల్లో మెరుపుకాంతులు

పోటీ పడిపోయేవి...

ఎర్రని కుంకుమ నుదుట ధరించి

" అమ్మ " నేర్పిన స్తోత్రాలు వల్లె వేస్తుంటే

వేదపారాయణ చేస్తున్న యజ్ఞ వాటికను

తలపించేది పొదరిల్లైన మా ఇల్లు...

ఆవకాయ ముద్దల్లో

మీగడ తరకలు నంజుతూ

గోరుముద్దలు అందించే " అమ్మ "

అన్నపూర్ణను మరిపించేది...

కట్టెలపొయ్యిలో పుల్లల్ని శిక్షిస్తూనే

ముందురోజు గడించిన మా విజ్ఞానాన్ని

ఒడిసిపట్టేది...ఒడగట్టేది...

ప్రేమిస్తూ...లాలిస్తూ...

" అమ్మ " దగ్గరకు తీసుకున్నప్పుడు...

అత్తిపత్తిలా పులకిస్తూ

ఆ చల్లని ఒడిలో ఒదిగిపోయినప్పుడు...

చెరుకురసం మామిడిపండు

జుర్రుతున్నట్టే ఉండేది...

తప్పు చేస్తే మాత్రం

చేతిలో దండం

కొరకంచై నాట్యమాడేది...

ఒంటిమీద పడే

ఆ దెబ్బల కణకణలకన్నా...

తుమ్మ ముల్లై గుండెను చీల్చినా

తప్పును ఎండగట్టే " అమ్మ " మాట

పశ్చాత్తాపాన్ని మిగుల్చుతూ

వెన్నపూస రాసిన గాయంలా

హాయిగా ఉండేది...

కష్టంలో ఉన్న సుఖాన్ని...

సుఖంలో ఉన్న దుఃఖాన్ని...

పసితనాన మాకు రాని

పనితనంలోనే నేర్పి...

అనుభవదైకవేద్యం చేసేది " అమ్మ "...

ఆ అనుభవ చిత్రాలను

మా జీవన సోపానాలుగా చేస్తూ

మమ్మల్ని బడికి పంపుతున్నప్పుడు

చంద్రుని వీడిన 

నక్షత్రంలా బాధగా అనిపించేది...

" బడి " వదిలి " గుడి " కి తిరిగివచ్చాకా....

డొక్కలు తడిమి సొట్టాలన్నీ నింపేసేది...

అసుర సంధ్య వేళ

అలసి సొలసి ఆరుబయట

నులకమంచంపై సేదతీరేవేళ...

మాతృభాషలోని మధురిమను...

పదాలుగా మార్చి...పద్యాలుగా కూర్చి

నుడికారపు రంగరింపుతో...

రాగతాళాల మేళవింపుతో...

పురాణాలు...ఇతిహాసాలు...

ప్రబంధాలు...కావ్యాలు...శతకాల

సాహితీ సుగంధాన్ని

మా నరనరాన మర్దించేది...

" అమ్మ " భాషలో జీవనదిలా 

ప్రవహిస్తూ....ప్రవహింపచేస్తూ...

జీవన సేద్యం చేస్తూ...

బ్రతుకునీడ్చుతున్న

ఈ ఆకుపచ్చని జీవితం

మాకు " అమ్మ " పెట్టిన

ఆశీసుల బిక్ష...!!

భావితరాలకు సదా శ్రీరామరక్ష...!!!

******* : *******