కన్నవారికివ్వగలిగేవి!!:- - యామిజాల జగదీశ్

 ఓ కుర్రాడు రోజూ ఓ చెట్టెక్కి దాని కొమ్మ మీద కూర్చుని ఆనందంగా గడిపేవాడు.
అతనంటే చెట్టుకి మహా ఇష్టమూ. ఆనందమూ. అతనిని చూడటంతోనే చెట్టు మనసు నవ్వుతుంది.
ఉన్నట్లుండి ఒక రోజు ఆ కుర్రాడు ఆ చెట్టు వద్దకు రాలేదు.
అయితే చెట్టు అతని కోసం ఎదురు చూస్తోంది. 
కొన్ని రోజుల తర్వాత ఆ కుర్రాడు వచ్చాడు.
చెట్టు పట్టరాని ఆనందంతో అతనిని చూసి నవ్వింది.
"ఎందుకింత కాలం రాలేదు? ఏమైంది? ఏదైనా సమస్యా?" అని అడిగింది చెట్టు.
అప్పుడా కుర్రాడు "నా మిత్రులందరి వద్ద రకరకాల బొమ్మలున్నాయి. కానీ నా వద్ద మాత్రం ఒక్క బొమ్మా లేదు" అన్నాడు బరువెక్కిన మనసుతో.
అతని మాటలు విన్న చెట్టు "అలా బాధపడకు. నా చెట్టున ఉన్న పండ్లను తీసుకువెళ్ళు. వాటిని మీ బజారులో అమ్మి వచ్చిన డబ్బులతో నీకిష్టమైన బొమ్మ కొనుక్కో. అంతేతప్ప నన్ను చూడటానికి రాకుండా ఉండకు" అంది.
దాంతో అతను అలాగేనని చెట్టెక్కి కొన్ని పండ్లు కోసుకుని వెళ్ళాడు.
కానీ మరుసటి రోజు నుంచి కొన్ని రోజుల పాటు రాలేదు. చెట్టు అతని కోసం ఎదురు చూస్తోంది.
చాలా సంవత్సరాల తర్వాత అతను చెట్టు వద్దకు వచ్చాడు. అతని ముఖం చూడగానే చెట్టుకి అర్థమైంది...అతనేదో బాధలో ఉన్నాడని.
ఇప్పుడతను కుర్రాడు‌ కాదు. ఎదిగాడు. బాగా పెద్దవాడై పోయాడు. అతనిని చూడటంతోనే చెట్టుకి సంతోషం.
*రా, నాతో ఆడుకో. నా చెట్టు కొమ్మన కూర్చుని పాటు పాడు..." అంది చెట్టు.
అప్పుడతను ",నాకు వయస్సైన పోయింది. చెట్టెక్క లేను. నాకు భార్యా పిల్లలు ఉన్నారు. కానీ మేము నివసించడానికి సొంతంగా ఓ గూడు లేదు. ఇల్లు ఏర్పాటు చేసుకోవడానికి తగినంత డబ్బులు లేవు" అన్నాడు.
అతని మాటలన్నీ విన్న చెట్టు "నీకివ్వడానికి నా వద్ద డబ్బులు లేవు. నాకు డబ్బులతో పని లేదు. కానీ నా చెట్టుకున్న కొమ్మలను నరికి తీసుకుపో. వాటితో గూడు ఏర్పాటు చేసుకో" అంది.
అతను సరేనని ఓ గొడ్డలి తెచ్చి కొమ్మలు నరకసాగాడు. 
అప్పుడు చెట్టు "నన్ను చూడటానికి మాత్రం తప్పని సరిగా రావాలి. ఏడాదికొకసారైనా రా. నువ్వంటే నాకెంతో ఇష్టం." అంది చెట్టు.
అతను తనకవసరమైన కొమ్మలను నరికి తీసుకుపోయాడు.
ఆ తర్వాత కొన్ని సంవత్సరాలపాటు అతను చెట్టు వద్దకు రానే లేదు.
అయితే చెట్టు అతనేదో రోజు మళ్ళీ వస్తాడనే ఎదురు చూస్తోంది. చెట్టు ఆశించినట్లే ఒకరోజు అతను చెట్టు వద్దకు వచ్చాడు.
అతనిని చూడటంతోనే చెట్టు అపరిమిత ఆనందంతో నర్తించింది.
కానీ అతను దిగాలు మొహంతో ఉన్నాడు. 
"ఎందుకిలా ఉన్నావు? ఏమైంది?" అని అడిగింది చెట్టు.
"నా దగ్గర ఉండే పడవ పాతబడి పోయింది. అది సరిగ్గా లేకపోవడంతో చేపలు పట్టడానికి వెళ్ళలేకపో తున్నాను‌. దాంతో ఆదాయం లేక ఇల్లు గడవటం లేదు..." అన్నాడతను.
"పడవ లేదని బాధపడుతు న్నావా...బలే వాడివే...నేనున్నా నీకోసం. నా కాండం నరికి దాంతో పడవ చేసుకో. చేపలు పట్టు. అమ్ముకో. వచ్చే డబ్బులతో కుటుంబాన్ని చూసుకో. అంతేతప్ప నన్ను చూడకుండా మాత్రం ఉండకు." అని చెప్పింది చెట్టు.
అలాగేనని అతను ఓ పెద్ద కాండం నరికి తీసుకెళ్ళి పడవ చేసుకున్నాడు. కానీ అతను మళ్ళీ చెట్టు దగ్గరకు రానే లేదు.
ఏళ్ళు గడిచిపోతున్నాయి తప్ప అతని జాడ లేక చెట్టుకి నమ్మకం క్రమేణా తగ్గుతూ వచ్చింది. 
ఆకస్మికంగా అతనొక రోజు చెట్టు వద్దకు వచ్చాడు.
అతను వృద్ధుడైపోయాడు. తలంతా ముగ్గుబుట్టయిపోయింది. పైగా గూని కూడా.
అతనిని చూసీ చూడటంతోనే చెట్టుకి ఏడుపు వచ్చింది. "ఇప్పుడు నీకివ్వడానికి నా దగ్గర ఏమీ లేదు. పండ్లు లేవు. కొమ్మలు లేవు. కావడమూ లేదు" అని బాధపడింది చెట్టు.
చెట్టు మిటలన్నీ విన్న అతను "నువ్వు ఒకవేళ పండ్లిచ్చినా తినడానికి నాకు దంతాలు లేవు. గూడు కట్టడానికీ పడవ చేయడానికీ నాకు ఒంట్లో శక్తి లేదు. నాకిప్పుడు కావలసింది విశ్రాంతి మాత్రమే..." అన్నాడు సన్నని స్వరంతో.
"అంతేగా...అలాగైతే నా వేళ్ళమీద పడుకో..." అంది చెట్టు.
అతను అలాగేనని వేళ్ళమీద తలవాల్చాడు.
ఈ సుఖం కోసమే చెట్టు అనేక సంవత్సరాలు తపించింది. ఇప్పుడా కోరిక నెరవేరింది. చెట్టు ఆనందబాష్పాలు కార్చింది.
ఇది చెట్టు కథ కాదు. మన కన్నా వాళ్ళ కథ. 
ఈ కుర్రాడిలా మనమూ చిన్నవయస్సులో తల్లితండ్రులతో ఆదుకుంటాం. ఎదిగి పెద్దవాడై తమకంటూ ఓ కుటుంబం ఏర్పాటు చేసుకుని పిల్లాపాపలతో కన్నవారిని పట్టించుకోము.
ఆ తర్వాత ఏదైనా అవసరమొచ్చినా లేదా ఏదైనా సమస్యా తలెత్తినా కన్నవారిని వెతుక్కుంటూ పోతాం.
నిజానికి మన దగ్గర ఉన్నదంతా వారిచ్చిందే అని గ్రహించాలి. మనమెలాగూ వారికి ఏమీ ఇవ్వలేం.
మన ప్రేమ, అనురాగము, ప్రియమైన మాటలు తప్ప మరేవీ మన వద్ద ఉండవు. వారు ఆశించేవీ అవే. కనుక వీలున్నంత వరకు కన్నవారిని చూసుకుందాం.

-