అక్షరవర్షాలు కురిపించే మేఘం,
మోడైనచెట్టును చిగురింపజేసే వసంతం, మానవత్వపు పరిమళాలు మోసే చంచలపవనం, ఎదలోతుల్లో పల్లవించే సుస్వరాల భావగీతం, శోకతిమిరాలు ప్రసరించని ఆనందసౌధం కవి! బాధామయగాధలు పట్టి పీడించినా, విషాదపుఛాయలు విస్తరించినా, మనసు స్పందించినా, ఆత్మకదలినా, హృదయం పలికినా, మౌనం పగిలినా కవితాధారగా కరుగుతాడు కవి! కలమే హలంగా కవితాకేదారాలను పండించేవాడు, జనంగొడవే తనగొడవగా భావించేవాడు, రవి చూడనిదికూడా తాను లోనారసి చూసేవాడు, ప్రతి సంఘటనకూ అప్రతిభటుడై అప్రతిహతంగా అప్రమేయ కవితామూర్తి అయ్యేవాడు కవి! పిల్లలకోసం, పెద్దలకోసం, సమాజజాగృతి సాధనకోసం, సర్వసమాన భావనకోసం, మనోభవన విశాలతకోసం, స్వార్థస్పర్ధల నివారణకోసం, మానవలతా వితానంకోసం, భవ్యమైన భవిష్యత్తుకోసం, భారతభారతి సంస్తుతికోసం, దివ్యమైన సమాజంకోసం కవిత అయి ముందునడుస్తాడు కవి! అందుకే జనులంతా "భళిరా కవివరా!" అంటున్నారు!!!
+++++++++++++++++++++++++
అంటున్నారు! (చిట్టి వ్యాసం);- - డా.గౌరవరాజు సతీష్ కుమార్.
addComments
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి