వరహాల చెట్టు: -డా.ఎం.హరికిషన్-కర్నూలు-9441032212.

 ఒక ఊరిలో ఒక చిన్న పిల్లోడు వున్నాడు. వాళ్లు చానా పేదవాళ్ళు. ఒకపూట తిండి ఉంటే మరొకపూట వుండదు. ఎప్పుడూ ఏదో ఒక పని చేసి బతికేవాళ్ళు.
ఒకసారి పండగొచ్చింది. ఊరు వూరంతా బాగా బచ్చాలు, మైసూరుపాకులు, గులాబుజాములు, జిలేబీలు చేసుకొని హాయిగా తింటా వున్నారు. కానీ వీళ్లు చానా పేదవాళ్లు గదా... దాంతో ఏమీ చేసుకోలేదు. గంజిలో ఇంత బెల్లం వేసుకోని అదే పాయసం అనుకోని తాగి మట్టసంగా వున్నారు.
వాళ్ల పక్కింటిలో రంగయ్య అని ఒక పెద్ద పిసినారి ఉండేవాడు. వాడు పిల్లికి గూడా బిచ్చం పెట్టని రకం. ఎవరైనా పచ్చగా కలకలలాడుతా వుంటే చూసి తట్టుకోలేడు. తానొక్కడు హాయిగా వుంటే చాలు ఎవరెలా పోతే నాకేమి అనుకునేవాడు.
రంగయ్య వాళ్ళింటిలో పండగకు తీయని మైసూరుపాకులు చేశారు. రంగయ్య కొడుకు వాటిని జేబులో వేసుకొని ఇంటి బయట ఒక్కొక్కటే కొరికి కొరికి తినసాగాడు. అది చూసి ఈ పిల్లోనికి నోరూరింది. వాని దగ్గరికి పోయి ''రేయ్‌... నీ దగ్గర చానా మైసూరుపాకులు వున్నాయి గదా... ఒకటి ఇవ్వరా... నోరూరుతోంది'' అన్నాడు. వానికన్నీ వాళ్ల నాన్న బుద్ధులే. ''అబ్బా... మా నాన్న ఎవరికీ ఇవ్వవద్దన్నాడు. తెలిసిందంటే చావగొడతాడు. నేను ఇవ్వను'' అన్నాడు.
ఆ పిల్లోనికి చానా బాధ వేసింది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి. ఊరంతా హాయిగా పండగ చేసుకోని, కొత్త బట్టలు వేసుకోని, కావలసినవన్నీ చేసుకోని, తిని, సరదాగా ఆడతా పాడతా ఎగురుతా వుంటే... తమకు తినడానికి కూడా ఏమీ లేదు గదా అనిపించింది. ఒక్కడే ఊరి బయట వున్న అడవి లోకి పోయి వెక్కివెక్కి ఏడవసాగాడు.
ఆ అడవిలో ఒక సాధువు ఉన్నాడు. ఆయన ఆరోజు ఉదయం నదికి పోతా వుంటే దారిలో ఒక పులి వెంటబడింది. దాన్నుంచి తప్పించుకోడానికి చూసుకోక ఒక ఊబిలో కాలు పెట్టాడు. అంతే... సర్రున దానిలోనికి దిగబడిపోయాడు. బయటకు రాలేక గిలగిలలాడసాగాడు. పులి కాసేపు ఆ ఊబి చుట్టూ తిరిగి ఏమీ చేయలేక వెళ్ళిపోయింది. సాధువు నెమ్మది నెమ్మదిగా ఊబిలో దిగబడిపోతా వున్నాడు. ఎవరైనా వచ్చి కాపాడతారేమో అని ఎదురుచూసీ చూసీ... ఎవరూ రాకపోవడంతో ఇక చావు తప్పదు అనుకున్నాడు. సరిగ్గా ఆ సమయంలో ఆ పిల్లోడు అటువైపు వచ్చాడు.
సాధువు ఆ పిల్లోన్ని చూసి ''బాబూ... నన్ను కాపాడు'' అంటూ గట్టిగా అరిచాడు. పిల్లోడు అది విని అటువైపు వురుక్కుంటా వచ్చాడు. సాధువు అప్పటికే భుజాల వరకూ మునిగిపోయి వున్నాడు. తానేమో చిన్న పిల్లవాడు. సాధువేమో చానా పెద్దవాడు. అదీగాక ఊబిలో ఇరుక్కొని వున్నాడు. ఎలా బయటకి లాగడం అనుకున్నాడు. ఊరిలోకి పోయి జనాలను పిలుచుకొని వద్దామా అంటే అంతలోపు మునిగి చావడం ఖాయం. ఎలాగబ్బా... అని ఆలోచించాడు.
ఆ ఊబి పక్కన ఒక చెట్టు ఉంది. దాని ఒక కొమ్మ ఊబి పైకి వంగి వుంది. ఆ పిల్లోడు వేగంగా చెట్టు ఎక్కాడు. ఊబి పైన ఉన్న కొమ్మను బలంగా కిందికి వంచాడు. అది సాధువు తల మీదకు వచ్చింది. ''సామీ... ఆ చెట్టు కొమ్మను కాసేపు గట్టిగా పట్టుకో. నేను వురుక్కుంటా వూరిలోకి పోయి జనాలందరికీ విషయం చెబుతా. వాళ్లు వెంటనే వచ్చి నిన్ను కాపాడతారు'' అని గట్టిగా అరిచాడు. సాధువు అలాగేనంటూ ఆ చెట్టు కొమ్మను గట్టిగా పట్టుకొన్నాడు.
వెంటనే ఆ పిల్లోడు వేగంగా చెట్టు దిగి మెరుపువేగంతో ఊరిలోకి వురికాడు. కనబడిన వాళ్లకు విషయం అంతా చెప్పాడు. వెంటనే వాళ్లు ఒక పెద్ద తాడు తీసుకోని ఆ పిల్లోని వెంబడి ఊబి దగ్గరికి వచ్చారు. సాధువు గట్టిగా ఆ చెట్టుకొమ్మను పట్టుకొని మునిగిపోకుండా అలాగే ఉన్నాడు. వెంటనే వాళ్లు తాడును సాధువు వైపు విసిరారు. సాధువు ఆ తాడును గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. జనాలు నెమ్మదిగా అతన్ని ఊబిలోంచి బయటకు లాగారు.
సాధువు చానా సంబరపడ్డాడు. ''నీవు గనుక నన్ను చూడకపోతే ఖచ్చితంగా కైలాసం చేరటోన్ని. నీ తెలివితేటలే నన్ను కాపాడాయి. ఎవరు నీవు? మీ అమ్మా నాన్న ఎవరు?'' అంటూ ఆ పిల్లవాని గురించి అన్ని వివరాలు అడిగి తెలుసుకున్నాడు. వాళ్లు తినడానికి కూడా లేని పేదవాళ్లు అని తెలుసుకొని చానా బాధపడ్డాడు.
ఆ పిల్లవాన్ని తన కుటీరం దగ్గరికి తీసుకుపోయాడు. లోపలికి పోయి ఒక పెద్ద విత్తనం తీసుకొని వచ్చాడు.
''బాబూ... ఇది మామూలు అలాంటిలాంటి అల్లాటప్పా విత్తనం కాదు. చానా చానా మహిమలున్న మంచి విత్తనం. నీకు ఏది కావాలో కోరుకొని దీనిని మీ ఇంటి పెరడులో నాటు. తరువాత ఏమవుతుందో నువ్వే చూద్దువు కానీ'' అన్నాడు.
దానికి ఆ పిల్లోడు ''సామీ... పళ్ళు పూలే కోరుకోవాలా లేక మైసూరుపాకులు, జిలేబీలు, గులాబుజాములు గూడా కోరుకోవచ్చా'' అన్నాడు ఆశగా.
సాధువు చిరునవ్వు నవ్వి 'ఏమైనా కోరుకోవచ్చు. కానీ బాగా ఆలోచించుకోని కోరుకో' అన్నాడు.
ఆ పిల్లోడు సంబరంగా ఎగురుకుంటా ఇంటికి వచ్చాడు. ''సామీ... నాకు జిలేబీలు కావాలి అని కోరుకుంటా విత్తనాన్ని నాటాడు. బాగా నీళ్ళు పోశాడు. అది మరుసటి రోజుకల్లా మొలకెత్తి మోకాళ్లంత ఎత్తు పెరిగింది. రెండోరోజుకంతా కొమ్మలేసి మిద్దె ఎత్తు ఎదిగింది. మూడవరోజుకల్లా కొమ్మకొమ్మకు జిలేబీలు విరగకాశాయి. కమ్మని వాసన పెరడంతా గుమ్మని కొట్టసాగింది. నోటిలో వేసుకుంటే చాలు తీయగా సర్రున కరిగి పోసాగాయి. అంత రుచిగల జిలేబీలు ఎప్పుడూ తినలేదు. ఆ పిల్లోడు బెరబెరా ఒక పది తిన్నాడు. కొన్ని తెంపుకుని పోయి వాళ్ళ అమ్మానాన్నకు ఇచ్చాడు. అందరూ సంబరంగా లొట్టలేసుకుంటా కావలసినన్ని తిన్నారు. కానీ అలా ఒక వారం అయ్యేసరికి మొహం మొత్తిపోయింది. రోజూ మూడు పూటలా జిలేబీలే తినాలనుకునేసరికి విసుగనిపించింది. ''ఇలా జిలేబీల చెట్టు కోరుకునే బదులు ఏ బంగారు వరహాలు కాసే చెట్టునో కోరుకోనింటే ఎంత బాగుండేది. మన బాధలన్నీ తీరిపోయేవి'' అని చానా బాధపడ్డారు. తరువాత రోజు నుంచీ అవి తినబుద్ధి కాక మరలా కూలీకి పోవడం మొదలుపెట్టారు.
దాంతో ఆ పిల్లవాడు ఉరుక్కుంటా అడవిలోని సాధువు దగ్గరికి పోయి జరిగిందంతా చెప్పి ''సామీ... ఈ జిలేబీల చెట్టు బదులు బంగారు వరహాలు కాసే చెట్టు ఇవ్వకూడదా'' అన్నాడు. దానికి సాధువు నవ్వి ''మీ ఇంటిలో ఇప్పుడు పెరిగింది కూడా వరహాల చెట్టే కదా. కొంచెం ఆలోచించు. నీకే సమాధానం దొరుకుతుంది'' అన్నాడు.
''జిలేబీల చెట్టును పట్టుకొని డబ్బుల చెట్టు అంటాడేమి ఈ సాధువు. అదెలా'' అని ఆలోచించుకుంటా తిరిగి ఇంటిదారి పట్టాడు. ఊరిలో ఒకచోట ఒకతను జామకాయలు గంపలో పెట్టుకొని అమ్ముతా ఉన్నాడు. వాటిని చూడగానే ఆ పిల్లోనికి మెరుపు లాంటి ఉపాయం తట్టింది. పెదవులపై చిరునవ్వు మెరిసింది. ''ఆ సాధువు చెప్పింది నిజమే. అది జిలేబీల చెట్టు కాదు. డబ్బుల చెట్టే'' అని సంబరంగా ఇంటికి చేరుకున్నాడు.
చెట్టెక్కి జిలేబీలన్నీ తెంపుకోని ఒక గంపలో పెట్టుకొని వీధిలోకి వచ్చి ఒక చెట్టు కింద గంప దించాడు. మామూలుగా ఒక జిలేబి ఐదు రూపాయలు. అలాంటిది మూడు రూపాయలకే అమ్మడం మొదలుపెట్టాడు. ఆ జిలేబీల రుచి చూసి అందరూ ''అబ్బా... ఎంత కమ్మగా ఉన్నాయి. ఇంతవరకు ఇంత రుచికరమైనవి మేము ఎప్పుడూ తినలేదు'' అన్నారు. దాంతో నిమిషాల మీద అన్నీ అయిపోయాయి. డబ్బులన్నీ తీసుకొని ఇంటికి వచ్చి జరిగిందంతా అమ్మానాన్నలకు చెప్పాడు. వాళ్లు ఆనందంగా అడవిలో సాధువు వున్న దిక్కుకెళ్ళి తిరిగి దండం పెట్టుకున్నారు. ఆరోజు నుంచీ పొద్దున్నే జిలేబిలన్నీ తెంపుకొని వీధి వీధి తిరుగుతా అమ్ముకోసాగారు. కొద్దిరోజుల్లోనే వాళ్లు బాగా ధనవంతులు అయిపోయారు.
ఎంత ధనవంతులైనా వాళ్లకు ఆకలి బాధలు తెలుసు. అన్నానికి అల్లాడిన రోజులు మరచిపోలేదు. దాంతో తమ దగ్గరున్న డబ్బులతో మంచి పనులు చేయడం మొదలుపెట్టారు. ఊరిలో పిల్లలు చదువుకోడానికి మంచి బడి కట్టించారు. ఊరిలో నీళ్లకు ఇబ్బంది లేకుండా పెద్దబావి తవ్వించారు. దారులకు రెండువైపులా కాలువలు తవ్వించి మంచి పళ్ళమొక్కలు నాటించారు. దాంతో వాళ్లకు ఊరిలో మంచిపేరుతో పాటు గౌరవము కూడా వచ్చింది.
వాళ్ల పక్కింటిలో రంగయ్య అనే పీనాసోడు వున్నాడు కదా... వానికి ఇది చూసి కన్నుకుట్టింది. అసూయతో రగిలిపోయాడు. ''ఎలాగైనా సరే తాను కూడా సాధువు దగ్గరికి పోయి అలాంటిదే ఒక విత్తనం సంపాదించి బంగారు వరహాలు కోరుకుంటే ఊరిలో అందరికన్నా ధనవంతుడు కావచ్చు'' అనుకున్నాడు.
దాంతో బాగా ఆలోచించి వాళ్ల బావమరిదిని పిలిచి ఏం చేయాలో చెప్పాడు. తరువాతరోజు ఇద్దరూ అడవిలో దాచిపెట్టుకుంటా సాధువు వున్న కుటీరం దగ్గరికి చేరుకున్నారు. రోజూ పొద్దున్నే సాధువు నదికి వెళతాడు కదా... అలా బయలుదేరగానే రంగయ్య బావమరిదికి సైగ చేశాడు. వెంటనే వాడు ఎలుగుబంటిలా వేషం వేసుకున్నాడు. సాధువు వెంటపడ్డాడు. సాధువు ఎలుగుబంటిని చూసి అదిరిపడ్డాడు. దాని నుంచి తప్పించుకోడానికి వేగంగా వురకసాగాడు. ఆ ఎలుగుబంటి కూడా వదలడం లేదు. అది వేగంగా రెండుకాళ్ళ మీద వురుకుతా వెంట పడటంతో సాధువుకు అనుమానం వచ్చింది. చిన్నప్పటి నుంచి అడవిలోనే పుట్టి పెరిగినోడు గదా... ఏ జంతువు ఎలా వురుకుతాదో, ఎగురుతాదో, దుంకుతాదో బాగా తెలుసు. దాంతో ఎవరో కావాలని ఎలుగుబంటి వేషం వేసుకొని వెంటపడ్డాడు అనుకున్నాడు. సాధువు అలా వురుక్కుంటా నది దగ్గరికి చేరుకోగానే ఎలుగుబంటి వేగంగా వచ్చి సాధువును నదిలోనికి తోసేసింది. సాధువుకు ఈత బాగా వచ్చు. కానీ ఎలుగుబంటి ఎందుకలా నదిలోకి తోసేసిందబ్బా అని ఆలోచించుకుంటా ఈత రానోని మాదిరి కాళ్ళూచేతులు టపటపా కొట్టుకోసాగాడు.
సాధువు ఎప్పుడైతే నదిలో పడ్డాడో... మరో నిమిషంలో రంగయ్య అక్కడకు వచ్చాడు. ''సామీ... నువ్వేమీ భయపడొద్దు. నేను కాపాడుతా'' అంటూ ఎగిరి దూకి సాధువు దగ్గరకు చేరుకొని నెమ్మదిగా బయటకు తీసుకొని వచ్చాడు.
ఆ తరువాత రంగయ్య సాధువుతో ''సామీ... నువ్వు ఆపదలో వుంటే నిన్ను కాపాడాను గదా... కాబట్టి నాకు గూడా మా పక్కింటి పిల్లోనికి ఇచ్చినట్టు ఏమి కావాలంటే అది కాసే విత్తనం ఒకటి ఇవ్వవా'' అన్నాడు.
సాధువుకు రంగయ్య ఉపాయం తెలిసిపోయింది. ''ఓహో... ఇందుకా వీడు ఈ ఎలుగుబంటి నాటకం ఆడి నన్ను భయపడిచ్చింది'' అనుకున్నాడు. వెంటనే చిరునవ్వుతో ''అలాగే రంగయ్యా... నా వెంబడి రా. నీవు కోరుకున్నట్టే విత్తనం తీసుకొని పోదువు గానీ'' అంటూ కుటీరం దగ్గరకు తీసుకుపోయాడు. లోపలికి పోయి ఒక విత్తనం తీసుకొని వచ్చాడు. అది బంగారు రంగులో మెరిసిపోతా వుంది. రంగయ్య దానిని తీసుకొని సంబరంగా ఇంటికి బయలుదేరాడు.
సాధువు ఆలోచనలో పడ్డాడు. ''మనిషి ఆశ చెడ్డది. రంగయ్యలాగే మరికొందరు విత్తనాల కోసం రావచ్చు. ఇవ్వకపోతే బెదిరించవచ్చు. దాడిచేయొచ్చు. చంపొచ్చు. కాబట్టి ఇక ఇక్కడ ఒక్క నిమిషం కూడా ఉండకూడదు'' అనుకోని ఆ అడవిని వదిలేసి ఎవరికీ తెలియని, ఎప్పటికీ కనుక్కోలేనంత దూరమున్న మరో అడవికి వెళ్ళిపోయాడు.
రంగయ్య సంబరంగా బంగారు విత్తనాన్ని తీసుకొనివచ్చి పెరటిలో నాటాడు. అది మరుసటి రోజుకంతా మోకాలెత్తు పెరిగింది. తరువాత రోజుకంతా మిద్దెత్తు పెరిగింది. మూడవరోజే కదా బంగారు వరహాలు కాసేది. దాంతో రంగయ్య ఆరోజు నిదురపోతే ఒట్టు. ఎప్పుడెప్పుడు పొద్దున అవుతుందా, ఎప్పుడెప్పుడు వరహాలు తెంపుకొందామా అని ఎదురుచూడసాగాడు. చీకటి తొలగిపోగానే పెద్ద గోనెసంచి తీసుకొని వురుక్కుంటా ఆ చెట్టుకాడికి పోయాడు.
పోతే... ఇంకేముంది. చెట్టు నిండా అడుగడుగునా పెద్ద పెద్ద తేళ్లు. ఒక్కొక్కటి అరచేయంత లావుగా వుంది. కొండితో ఒక్కటేసిందంటే చాలు చచ్చి గుంతలోకి పోవడం ఖాయం. ఒకొక్క తేలు చెట్టు దిగి పెరడంతా తిరగసాగాయి. నెమ్మదిగా ఇల్లంతా తేళ్లతో నిండిపోయింది.
రంగయ్య భయపడి పిల్లాపాపలతో ఆ ఇల్లు వదిలి బయటకు పారిపోయాడు.
***********