శబరి కథ:-సి.హెచ్.ప్రతాప్

 రామాయణంలోని శబరి కథ అనేది భక్తి, వినయం,  నమ్మకానికి ప్రతీకగా నిలుస్తుంది. శబరి అనేది ఒక ఆదివాసి వనిత. ఆమె చిన్నప్పటి నుండే భగవంతుడి గురించి వినిపిస్తూ, అతడిని దర్శించాలనే కోరికతో జీవితం గడిపింది. ఆమె గురువు మాతంగ ముని ఆశ్రమంలో సేవ చేస్తూ జీవితం సాగించింది.
మాతంగ ముని ఆమె భక్తిని గమనించి, “నీ భక్తికి ఫలితంగా భగవంతుడు ఈ ఆశ్రమానికి వస్తాడు,” అని ఆశీర్వదించారు. అప్పటి నుండి శబరి ప్రతిరోజూ భగవంతుడు రాక కోసం ఎదురు చూసింది. ఆమె ఆశ్రమ పరిసరాలను శుభ్రంగా ఉంచుతూ, అడవిలో పండిన ఫలాలను సంగ్రహిస్తూ, భగవంతుడికి సమర్పించేందుకు సిద్ధంగా ఉంచేది. రోజూ ఎదురు చూపులే ఆమె జీవితం అయ్యింది.
శ్రీరాముడు సీతమ్మవారిని అన్వేషిస్తూ లక్ష్మణునితో కలిసి అరణ్యంలో సంచరిస్తూ శబరి ఆశ్రమానికి వచ్చాడు. ఆమె ఆనందానికి అవధులే లేకపోయాయి. తాను వృద్ధురాలైనా, ఆత్మలో ఉన్న పవిత్రత ఆమెను ప్రత్యేకంగా నిలిపింది. ఆమె రామునికి అందించడానికి తినిపించే ముందుగా ప్రతి పండు రుచి చూసి, మధురమైనవి మాత్రమే ఇవ్వాలని తపించి ఉండేది.
శబరి రామునికి ముద్దుగా తినిపించిన ఆ పండ్లను ప్రేమతో సమర్పించింది. రాముడు ఆమె భక్తిని గుర్తించి, ఎంతో ఆనందంతో ఆ ఫలాలను స్వీకరించాడు. లక్ష్మణుడు ఆశ్చర్యపడి, అవి మొండిపండ్లు అని అనుకున్నా కూడా రాముడు మాత్రం “ఇవి నా జీవితంలో తిన్న మధురమైన పండ్లు” అని అన్నారు.
శబరి కథ భగవంతుడు మన పదవిని, జాతిని, చదువును కాకుండా మన హృదయంలో ఉన్న భక్తిని చూసి ఆశీర్వదిస్తాడని చూపిస్తుంది. ఆమె నిరంతర భక్తి, నిరీక్షణ, విశ్వాసం అన్ని భక్తులకు ఒక మార్గదర్శకంగా నిలుస్తాయి.
నిజమైన భక్తి అంటే ఒక నిరంతర ప్రేమ, ఓర్పు, మరియు పూజ్యం. శబరి జీవితం ఒక పల్లె వనిత అయినా కూడా భగవంతుడి సన్నిధిలో చేరగలదని చూపిన గొప్ప ఉదాహరణ