గుణమే గొప్ప:----డా.పోతగాని సత్యనారాయణ

 ఒకప్పుడు అందమైన పల్లెటూరిలో ప్రజలు తమ పొలాల్లో కష్టపడి పని చేస్తూ సంతోషంగా జీవించేవారు. ఆ ఊళ్లో ఎద్దులంటే అందరికీ ఎంతో గౌరవం. ఆ ఊళ్లోనే రెండు ప్రత్యేకమైన ఎద్దులు ఉండేవి. ఒకటి, గంగిరెద్దు. అది తన యజమానితో కలిసి ఇంటింటికీ తిరుగుతూ, అద్భుతమైన అలంకరణలతో ప్రజలను అలరించేది. రంగురంగుల వస్త్రాలు, గంటలు, పూసలతో అది నిత్యం మెరిసిపోతూ ఉండేది. దాని యజమాని దానిని ఎంతో ప్రేమగా చూసుకునేవాడు. గ్రామస్తులు గంగిరెద్దును చూసి ఆనందించేవారు. పండుగల వేళ వింతైన అలంకారంతో వినోదాన్ని కలిగించే పశువుగా మాత్రమే దానిని చూసేవారు. దాని ఆటను చూసి తోచినంత దానం చేసి పంపేవారు.
రెండవది, ఆ ఊళ్లోనే ఒక బలిష్టమైన ఆంబోతు. దానికి ఎటువంటి అలంకరణలు ఉండేవి కావు. దాని ఒంటిపై నూలుపోగు కూడా ఉండేది కాదు. కానీ ఆ ఆంబోతు ఎంతో బలంగా, దృఢంగా ఉండేది. ఆపద సమయంలో భారీ వస్తువులను తరలించడంలో దాని సేవలు ఎంతో విలువైనవి. దాని శక్తి, దాని నిశ్శబ్ద స్వభావం చూసి గ్రామస్తులు దాన్ని ఎంతో గౌరవించేవారు. 
ఆంబోతును తమ పశుసంపదను పెంచి గ్రామానికి శ్రేయస్సును చేకూర్చేదని, అది నందీశ్వరుని ప్రతిరూపమని భావించి పూజించేవారు. ప్రజలందరూ తమ ఇంటికి ఆంబోతు వస్తే అదృష్టంగా భావించేవారు. దానికి తినడానికి కావలసినంత ఆహారాన్ని ఎంతో భక్తితో పెట్టేవారు.
గంగిరెద్దుకు ఆంబోతు పట్ల అసూయ ఉండేది. 
"నేను ఎంత అందంగా, అలంకరణలతో ఉన్నాను. ప్రజలు నన్ను చూసి సంతోషిస్తారు, కానీ ఈ మామూలు ఆంబోతుకు ఎందుకు ఇంత గౌరవం? దానికి నేను చేస్తున్నట్టు ప్రజలను అలరించే కళ కూడా లేదు కదా?" 
అని అది అనుకునేది. 
ఒకరోజు గంగిరెద్దు ఆంబోతును ఆటపట్టించడానికి ప్రయత్నించింది. 
"చూడు, నువ్వు ఎంత మామూలుగా ఉన్నావో! నీకు ఎలాంటి అలంకరణలు లేవు. కానీ నేను ఎంత అందంగా ఉన్నానో చూడు!" అంది.
ఆంబోతు చిరునవ్వు నవ్వి, 
"అలంకరణలు ముఖ్యం కాదు గంగిరెద్దూ. మనకు ఎంత శక్తి ఉంది, మనం ఇతరులకు ఎలా సహాయపడతాం అన్నదే ముఖ్యం. నీ అందం కేవలం వినోదం కోసమే. కానీ నా ఉనికి ఈ గ్రామ ప్రజలకు శ్రేయస్సును, భద్రతను ఇస్తుంది," అని చెప్పింది.
గంగిరెద్దు ఆ మాటలను పట్టించుకోలేదు. అది మరింత అలంకరణలతో ప్రజలను ఆకర్షించాలని ప్రయత్నించింది. కానీ గ్రామస్తులు ఎప్పుడూ ఆంబోతును చూసినంత గౌరవంగా గంగిరెద్దును చూడలేదు.
ఒకసారి గ్రామంలో పెద్ద వరద వచ్చింది. పంట పొలాలన్నీ మునిగిపోయాయి, ప్రజలు ఇబ్బందుల్లో పడ్డారు. భారీ వరద నీటిలో చిక్కుకున్న ప్రజలను, వారి సామాగ్రిని సురక్షిత ప్రాంతాలకు తరలించడం కష్టమైంది. 
గంగిరెద్దు దాని అలంకరణలతో ఏమీ చేయలేకపోయింది. కానీ ఆంబోతు తన అపారమైన శక్తితో, స్థిరత్వంతో భారీ బరువులను లాగుతూ, ప్రజలను, వారి సామాగ్రిని సురక్షిత ప్రాంతాలకు చేర్చింది. రోజుల తరబడి నిస్వార్థంగా కష్టపడింది. ఆంబోతు చేసిన సహాయానికి గ్రామస్తులు దానిని ఎంతగానో పొగిడారు. దానిని నందీశ్వరుని ప్రతిరూపంగా మరింత దృఢంగా విశ్వసించారు.
అప్పుడు గంగిరెద్దుకు తన తప్పు అర్థమైంది. అలంకరణలు, ఆడంబరాలు శాశ్వతం కావని, నిజమైన సామర్థ్యం, పరోపకారం మాత్రమే గౌరవాన్ని తెస్తాయని అది తెలుసుకుంది. గౌరవం అనేది కేవలం అలంకరణతో లభించదని దానిని ఉన్నతమైన గుణాల కారణంగానే పొందగలమని గుర్తించింది.